واکنش عملکرد و اجزای عملکرد ارقام سویا به تلقیح باکتری Bradyrhizobium Japonicum و کود نیتروژن

برخی تحقیقات نشان می‌‌دهد که تثبیت نیتروژن اتمسفری نمی‌تواند نیتروژن کافی برای عملکرد مناسب سویا را فراهم سازد. بدین منظور اثر نیتروژن و باکتری Bradyrhizobium Japonicum روی برخی خصوصیات زراعی و کیفی ارقام سویا در مزرعه به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در کرمان، در بهار سال 1391 مورد مطالعه قرار گرفت. عامل اصلی شامل چهار تیمار کودی صفر (تیمار شاهد)، 200 کیلوگرم اوره در هکتار، تلقیح بذر با باکتری سویا، تلقیح بذر با باکتری سویا همراه 50 کیلوگرم اوره در هکتار و عامل فرعی شامل ارقام سویا (M7 و ویلیامز) و لاینL17 بودند. نتایج نشان داد که اثر تیمارهای کودی بر روی ارتفاع بوته، طول میانگره، تعداد نیام در بوته، تعداد و وزن گره در ریشه، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، درصد روغن، عملکرد روغن و درصد پروتئین معنی‌دار بود و کاربرد 200 کیلوگرم اوره در هکتار همه صفات را به‌جزء درصد روغن و تعداد و وزن گره در ریشه افزایش داد. تلقیح بذر با باکتری درصد روغن را افزایش داد. در لاین L17 ارتفاع بوته و تعداد نیام در بوته افزایش نشان داد و در رقم ویلیامز، طول میانگره افزایش یافت، همچنین رقم M7 وزن هزار دانه بالایی را تولید کرد. لاین L17 تحت تأثیر تلقیح بذر با باکتری بیشترین درصد روغن دانه را نشان داد. بر اساس نتایج این آزمایش برای تولید روغن و پروتئین سویا در کرمان و شرایط اقلیمی مشابه برای حصول حداکثر عملکرد، کاربرد 200 کیلوگرم اوره در هکتار و لاین L17 می‌تواند قابل توصیه باشد.